Οι σύγχρονοι Πιλάτοι…

του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Αθηνών

κυρού Χριστοδούλου

Υπεύθυνο, και για τούτο και βασικό, ρόλο στο Πάθος του Κυρίου έπαιξεν ο Πόντιος Πιλάτος. Πραίτωρ, αντιπρόσωπος δηλ. του Καίσαρος στην Παλαιστίνη, την εποχή εκείνη, συγκέντρωνε στα χέρια του ολόκληρη τη ρωμαϊκή εξουσία. Βρισκόταν στην κορυφή της πυραμίδας. Στο νεύμα του, εκινούντο Ρωμαίοι και Ιουδαίοι. Στις διαταγές του υπήκουον όλοι. Και στην κρίσι του υπετάσσοντο άρχοντες και αρχόμενοι, ξένοι και εντόπιοι, εχθροί και φίλοι.

Παρά ταύτα όμως, στην υπόθεση εκείνη πού, κάποιο πρωινό, έφεραν μπροστά του, έδειξε μια ακατανόητη συμπεριφορά. Βρέθηκε μπροστά σ’ ένα κατάδικο, και μάλιστα θανατοποινίτη. Άλλα αυτός δεν έμοιαζε διόλου με όλους τους άλλους, τους τόσους και τόσους πού συχνά οδηγούσαν ενώπιον του. Αυτός είχε κάτι το ηγεμονικό επάνω Του. Το βλέμμα Του ήταν γλυκό και συμπαθητικό. Το πρόσωπο, κατάστικτο από το αίμα, πρόδιδε αγνό ιδεολόγο. Ή όψις Του, καθημαγμένη και ταλαιπωρημένη, είχε μία λεπτή ευγένεια, και μια καλωσύνη. Το σώμα Του δεν είχε τις αθλητικές διαστάσεις των κακοποιών. Ήταν σώμα λεπτό, αριστοκρατικό. Ενώ ή όλη Του εμφάνισις του έδινε ευθύς αμέσως την εντύπωσι ότι είχε μπροστά του ένα αθώο.

Και δεν δυσκολεύθηκε πολύ ό Πιλάτος  για να διαπίστωση την αθωότητα του καταδίκου. Εμβριθής αυτός μελετητής του δικαίου της πατρίδος του και έμπειρος δικαστής όπως ήταν, μετά τις πρώτες ερωτήσεις και την πρώτη επαφή, επείσθη ότι δεν ήταν τυχαίος ο σημερινός δέσμιος. Την εναντίον του κατηγορίαν την βρήκε ασταθή, ποταπή και χυδαία. Ανεγνώρισε πώς ήταν θύμα των σκληροτράχηλων συμπατριωτών του. Και ή θανατική Του καταδίκη, αν τελικώς την επεκύρωνε, έβλεπε πώς θα αποτελούσε καθαρή παρανομία, αδικία, κατάφωρο προσβολή του περί δικαίου συναισθήματος, ατιμία και περιφρόνησιν εγκληματική του νόμου.

Παρά ταύτα όμως δέν έτόλμησε ν’ αντίδραση. Μόλις ή πρώτη του δειλή απόπειρα ν’ αθώωση τον Ιησού συνήντησε την πείσμονα αντίδρασι του μαινόμενου όχλου, μόλις έφθασε στ’ αυτιά του ή σαφής προειδοποίησι πού έσειε τις βάσεις του θρόνου του -«ουκ ει φίλος του Καίσαρος»- όταν έφερε στη συγχυσμένη μνήμη του πόσα ή κακουργία των πανούργων φαρισαίων εΐχε στο παρελθόν επιτύχει, τότε και οι τελευταίοι του δισταγμοί υπεχώρησαν. Και ό γενναίος της Ρώμης φάνηκε δειλός. Ό ατρόμητος κατελήφθη από φόβο. Και σ’ αυτόν τον φόβο και την δειλία και την σκοπιμότητα, εθυσίασε το δίκαιο, την αλήθεια, την τιμή. Προτίμησε να βράβευση την αδικία, να στραγγαλίση το δίκαιο, να ευλόγηση το ψέμμα, να υπογράψη την ατιμία, να σπίλωση την τιμή, να προδώση τις αρχές του, να ατιμάση το λειτούργημα του, προ του ευτελούς συμφέροντος του.

Στους χρόνους τον Ιησού ζούσε ό Πιλάτος. Μα, όχι! Ζή και σήμερα. Ζή μέσα στον χαρακτήρα όλων εκείνων πού υπεράνω όλων θέτουν το συμφέρον τους το ωμό. Ζή και σήμερα ό Πιλάτος, κάτω απ’ τα πρόσωπα όσων δουλεύουν στη σκοπιμότητα, όσων υπηρετούν στην ιδιοτέλεια, όσων γίνονται φίλοι της ανομίας, εχθροί της τιμής.

Ω, ναι! Πιλάτοι σύγχρονοι είναι  όσοι, κάτω απ’ το βάρος της καθημερινής βιοπάλης, ένοιωσαν ν’ άμβλύνωνται μέσα τους οι αξίες της ζωής και, βλέποντας την πολυποίκιλη κακία να κυβερνά τον κόσμο, συντάχθηκαν με τις δυνάμεις του κάκου, κι επρόδωσαν τον μεγάλο τους σκοπό. Είναι αυτοί οι ίδιοι δειλοί, κι είναι έτοιμοι και στους άλλους να κηρύξουν ως σύνθημα της εποχής το «κύττα τη δουλειά σου, μη σε νοιάζη για τους άλλους».

Πιλάτοι σύγχρονοι είναι όσοι, από λόγους συμφέροντος κι ωφελείας προσωπικής, ανέχονται να ονομάζουν το σκότος φως και το φως σκότος. Να παραχαράσσουν την αλήθεια, να διαστρεβλώνουν το δίκαιο, να ανατρέπουν την ηθική.

Πιλάτοι σύγχρονοι είναι ακόμη όσοι προτιμούν να σιωπούν όταν βλέπουν την αδικία πού προσγίνεται στον άλλο, αρκεί οι ίδιοι να μη θίγωνται, προκειμένου να μη κακοκαρδίσουν τους ισχυρούς της ημέρας.

Πιλάτοι σύγχρονοι είναι και όσοι επαναπαύονται στην ευτυχία και το χουζούρι τους, ενώ δίπλα τους στενάζει ό κόσμος, διαμαρτύρεται ό φτωχός, βασανίζεται ό αδικούμενος.

Πιλάτοι σύγχρονοι είναι όσοι, ενώ αναγνωρίζουν το δίκαιο του άλλου, δεν το υπερασπίζονται, δεν το ομολογούν, δεν βάζουν το στήθος τους μπροστά στον κίνδυνο, δεν μάχονται για τα ιδανικά. Είναι όσοι αποφεύγουν να ελέγξουν τον δυνατό, αν και εσωτερικώς τον κατακρίνουν, ή τον άρχοντα πού παραβαίνει γραπτούς κι άγραφους νόμους.

Πιλάτοι σύγχρονοι είναι όσοι μπρος στην θέσι πού κατέχουν θυσιάζουν τα πάντα, προτιμούν ν’ αρνηθούν τις αρχές τους, να τις καταπατήσουν, να συνθηκολογήσουν με τη συνείδησί τους, να κάνουν αβαρίες, παρά να διακινδυνεύσουν την καριέρα τους, την τακτοποίησί τους, το «βόλεμα» τους.

Πιλάτοι σύγχρονοι είναι όσοι δεν χαλούν κανενός χατίρι. Με όλους τα έχουνε αυτοί καλά, ενώ κατά βάθος κανέναν δεν συμπαθούν εκτός του εαυτού τους. Είναι όσοι μοιράζουν αφειδώς χαμόγελα με υστεροβουλία. Όσοι μπροστά στον ανώτερο τους σύρονται σαν γλοιώδεις σαλίγγαροι, ενώ μπροστά στους κατωτέρους στέκονται αγέρωχοι, δήθεν άτεγκτοι, αυστηροί.

Πιλάτοι σύγχρονοι είναι όσοι κάνουν «στραβά μάτια» στις ηθικές ή άλλες ατασθαλίες των μεγάλων. Όσοι είναι φίλοι των ισχυρών, όσοι άγονται και φέρονται απ’ τους πολλούς. Είναι όσοι μένουν επιφυλακτικοί εμπρός στις αξίες, πού ενώ κατά βάθος αναγνωρίζουν, εν τούτοις δεν τις προωθούν και δεν τις ανταμείβουν. Είναι όσοι σηκώνουν αδιάφορα τους ώμους και στρέφουν άλλου το πρόσωπο, μπροστά στο δίκαιο πού βοά, στην αλήθεια πού κράζει, για να απειλήση να σαλεύση καταστασείς αμαρτωλές στερεωμένες πάνω στην βία και στην ατιμία.

Όλοι αυτοί είναι οι σύγχρονοι Πιλάτοι. Άνθρωποι χωρίς ηθικό προσανατολισμό, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς τόλμη και γενναιότητα, χωρίς αρχές, χωρίς πρωτοβουλία. Είναι οι φίλοι όλων των καταστάσεων. Μοιάζουν με τον χαμαιλέοντα, πού με τόση ευκολία προσαρμόζεται ευθύς στο περιβάλλον. Σαν τον μυθικό Πρωτέα αλλάζουν κι αυτοί μορφή σύμφωνα με τις υποδείξεις του συμφέροντος. Παίζουν ένα διαρκές θέατρο στη ζωή τους. Τα πάντα μετέρχονται, τα πάντα μιμούνται, τα πάντα υιοθετούν, αρκεί αυτοί να μη θίγουν, να μην ενοχληθούν, να μη κινδυνεύσουν, να μη χάσουν ωρισμένη εύνοια. Είναι ερπετά πού σύρονται στα πόδια των μεγάλων, κολακεύοντας τις αδυναμίες τους και ανεχόμενοι τις κακίες τους. Όμως όχι. Δεν μας θέλει Πιλάτους ό Χριστός. Με οίκτο ατένισε τότε τον Πόντιο Πιλάτο στο πραιτώριο. Με οίκτο και οργή προσβλέπει και τώρα προς τους σημερινούς Πιλάτους. Δεν μας θέλει ό Κύριος δειλούς, αρνητές, καιροσκόπους, ατομιστές, συμφεροντολόγους, ιδιοτελείς, κόλακες, ερπετά. Μας θέλει γενναίους σαν τον Δαυίδ, ορμητικούς σαν τον Πέτρο. Μας θέλει με την παρρησία ενός Παύλου, με την δικαιοσύνη ενός Σολομώντος, με την αγάπη ενός Ιωάννου, με την αφοσίωσι μιας Μαρίας, με την ειλικρίνεια ενός Θωμά, με την ευθύτητα ενός Μ. Βασιλείου, με το θάρρος ενός Χρυσοστόμου.

Μα ούτε κι ή κοινωνία μας θέλει Πιλάτους. Δεν ανέχεται στους κόλπους της τέτοια στοιχεία αρνητικά. Μας θέλει γόνιμους και θετικούς, ήρωες της αρετής. Μας θέλει ειλικρινείς με το «ναί» και με το «ου» μας. Μας θέλει τιμητές του κακού, επαινετές του αγαθού. “Υπερασπιστές του δικαίου, τιμωρούς της αδικίας, αρνητές του τυχοδιωκτισμού, λάτρεις της αληθείας, εχθρούς της υποκρισίας. Τέτοιους ανθρώπους λαχταρά ή εποχή μας, τέτοιους ζητεί και ή κοινωνία μας: ευθείς, τίμιους, σοβαρούς, ειλικρινείς, ευθαρσείς, ιδεολόγους.

“Αλλά και ό αξιοπρεπής εαυτός μας, το ίδιο μας θέλει. “Έχει την απαίτησι να μας δη προσωπικότητες και μάλιστα ωλοκληρωμένες. Με το θάρρος της γνώμης μας, με την ντροπή στο πρόσωπο μα και στο φρόνημα μας. Μας θέλει φίλους της δικαιοσύνης, εχθρούς της αδικίας.

Ό εαυτός μας μισεί τους Πιλάτους, απεχθάνεται την τακτική τους. Χριστός, κοινωνία και εαυτός μας, να ένα τρίπτυχο πού έχει την απαίτησι να μη γίνωμε Πιλάτοι. Ό πρώτος εκείνος Πιλάτος της Ιερουσαλήμ ένιψε τότε τα χέρια του, νομίζοντας πώς έτσι ξεπλένει και την μεγάλη του ενοχή. Πόσον όμως απατήθηκε! Ή πράξη του εκείνη, οσονδήποτε κι αν φαίνεται συμβολική, δεν κατώρθωσε να σβήση το στίγμα πού έκτοτε συνοδεύει την απαίσια μνήμη του. Στην Ιστορία έμεινε ο παλίμβουλος, ό καιροσκόπος, ό συμφεροντολόγος Πιλάτος. Μα και οι σύγχρονοι Πιλάτοι της ζωής ας μη βαυκαλίζωνται με την «επιτυχημένη» τακτική τους. “Ας  γνωρίζουν, και αυτοί και όσοι τους μιμούνται και τους ακολουθούν, πώς αργά ή γρήγορα θα παύσουν να κρύβωνται πίσω απ’ τη λεοντή της υποκρισίας και του συμφέροντος. Θα παύσουν να εξαπατούν τον κόσμο των φαινομένων. Γιατί θα έλθη στιγμή πού αν δεν θα υπολογίσουν και δεν θα ντραπούν τον κόσμο και την κατακραυγή του, θα φοβηθούν εξάπαντος την οργή του Θεού, και θα παραδώσουν τα όπλα νικημένοι και περιδεείς.

Πηγή : www.orthodoxigynaika.blogspot.com 

"Τι είδε (;) o Λάζαρος...."

Του Κώστα Νούση,
Θεολόγου - φιλολόγου ΑΠΘ

«Την κοινήν Ανάστασιν προ του σού Πάθους πιστούμενος». Έτσι μεταφράζει με μια πρώτη και άμεση προσέγγιση η εκκλησιαστική υμνογραφία το μυστήριο της έγερσης του τετραημέρου Λαζάρου. Μας πιστοποιεί, μας διαβεβαιώνει, μας παρέχει εγγύηση, μας δίνει ενέχυρο ο Χριστός για το εσχατολογικό γεγονός της ανάστασης όλων των νεκρών. Είναι χαρακτηριστική η συχνή συνεύρεση του ρήματος αυτού με τη λέξη όρκος στα αρχαία κείμενα. Δεσμεύει και με συγκεκριμένο ιστορικό γεγονός ο Κύριος τον εαυτό του απέναντι στην ανθρωπότητα αναφορικά με την παλιγγενεσία του σύμπαντος κόσμου, επομένως και την ανακαίνιση της φθαρτής μας και υπό του θανάτου τραυματισμένης φύσης.
Αυτό ένοιαζε πιο πολύ το Θεό, να μας σιγουρέψει, να μας στεριώσει την πίστη. Μια πίστη που ερείδεται στα πράγματα και όχι στις ιδέες. Μια ανάσταση αληθινή, ένσαρκη και ιστορική, όπως αυτή του Λαζάρου, του παιδιού του Ιαείρου, προπαντός και προεξαρχόντως όπως η δική του.
H πίστη λοιπόν είναι μια βεβαιότητα και μια εμπιστοσύνη σε κάτι που απλώς δεν είναι ακόμη ορατό. Όμως βιώνεται από τον πιστό ως παρόν, αν και μέλλον γενέσθαι, μάλιστα με μεγαλύτερη ενάργεια και ένταση από τα ίδια τα τρέχοντα γεγονότα. Eίναι όντως υπερφυές και υπερθαύμαστο το μυστήριο της πίστεως, πάντως σε καμιά περίπτωση παράλογο. Μάλλον παράλογη και έκφρενη θεωρείται για τον άνθρωπο του Θεού η απιστία σε όλες τις ποιότητες και ποσότητές της. Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα στην ψαλμική φράση: «είπε άφρων εν τη καρδία αυτού: ουκ έστι Θεός». Μετά και την ανάσταση του Λαζάρου και του ίδιου του Χριστού είπαν και λένε και θα λένε πολλοί άφρονες εν τη καρδία αυτών: ουκ έστι ανάστασις νεκρών, ουκ έστι Δευτέρα παρουσία. Και ίσως για την ασθένεια αυτή της απιστίας που λαμβάνει γιγαντιαίες παγκοσμίως διαστάσεις αυξήθηκε η παραφροσύνη της ανθρωπότητας που κυλιέται στο αίμα, στα ναρκωτικά, στις παιδοφιλίες, στις πάσης φύσεως αναισχυντίες και τραγωδίες. Μάλλον έτσι εξηγείται και η έξαρση των ψυχασθενειών που παίρνει επιδημικές διαστάσεις.
Ο Χριστός αρχίζει πλέον να παίζει με το διάβολο, το θάνατο και τον άδη. Δραματική ειρωνεία στην κορύφωσή της. Προανάκρουση νέκρωσης του θανάτου. Λίγες μέρες ακόμη ψευδαίσθησης κοσμοκρατορίας του διαβόλου. Όπως το γνωστό αιλουροειδές ρίχνει εν είδει τραγικού παιχνιδίσματος ραπισματάκια στο συμπαθές τρωκτικό πριν το κατασπαράξει, έτσι ο Κύριος εμπαίζει τους εχθρούς της ανθρωπότητας δαίμονες και τη μεγάλη μας ασθένεια: τη φθορά, το θάνατο. Και στην περίπτωση του φίλου του Λαζάρου δίνει το τελευταίο κάπως ηχηρότερο ράπισμα. Έπεται η χαρμόσυνη για μας τραγωδία του άδη. Η απελευθέρωση των αλυσοδεμένων ανθρώπων στη φοβερή αυτή φυλακή. Αυτό που ονειρεύτηκε και προσδοκούσε σαν ομιχλώδες και μάλλον ουτοπικό όραμα ο Πλάτων παίρνει σάρκα και οστά. Ο ίδιος ο Θεός γίνεται άνθρωπος και ανίσταται εκ νεκρών απαρχή των κεκοιμημένων γενόμενος.
Προοικονομεί ο Χριστός στο ευχάριστο αυτό επεισόδιο της τραγωδίας της ανθρώπινης ιστορίας τη δική του σωτήρια έγερση μέσα από τη νεκρανάσταση ενός δικού του - κατ’ άνθρωπον -ανθρώπου, ενός φίλου του. Αυτός που σήμερα δίνει ζωή στον εδώ και τέσσερις ολάκερες μέρες ήδη αποσυντιθέμενο και όζοντα Λάζαρο, αυτός θα εγερθεί από το δικό του τάφο μετά από ελάχιστο χρονικό διάστημα. Μάλλον όμως το κραυγαλέο αυτό προφητικό σημείο δεν το προαισθάνθηκαν ούτε οι εχθροί του Φαρισαίοι ούτε οι εχθροί όλων δαίμονες και ο εωσφόρος. Ίσως δεν ήθελαν κιόλας να το πιστέψουν.
Η σιωπή του Λαζάρου. Ένα ακόμα μυστηριακό σημείο. Είδε κάτι; Ή όχι; Αν ναι, τι ακριβώς και γιατί δε μίλησε; Η σιωπή είναι ενίοτε πιο εκκωφαντική από τα λόγια. Γι' αυτό και δε μίλησε. Ήταν ήδη μύστης της άλλης όχθης. Και αυτό ήταν αρκετό, ειδικά όταν άκουσε τη φωνή του παντοκράτορα, αυτού που κρατά στα χέρια και τα κλειδιά της αβύσσου στην οποία κατέρχονται οι ψυχές: ήταν η γνώριμη φωνή του ταπεινού ως νόμιζε μέχρι τη στιγμή εκείνη διδάσκαλου και φίλου του Ιησού. Τώρα όμως που άκουσε την εξουσιαστική ως φωνή υδάτων πολλών προσταγή του να βγει από τον κάτω κόσμο κατενόησε περισσότερο από όλους ποιος κρυβόταν κάτω από το ταπεινό σχήμα του ανυπόδητου – ως ισχυρίζετο – υιού του ανθρώπου. Και πραγματικά το επεισόδιο του Λαζάρου είναι από τα πιο μεστά στην αποκάλυψη του μυστηρίου του Χριστού ως Θεού και ανθρώπου συνάμα.
Είναι άπειρες οι πτυχές που μπορεί να δει κανείς στην ευαγγελική αυτή ιστορία. Θα κλείσω με μια μικρή στάση μπροστά στην αδερφή του Λαζάρου. Μια φιγούρα που εκπροσωπεί την τραγική μας υπόσταση που μερικές φορές αγγίζει και τον τραγέλαφο και τον κλαυσίγελω. Πριν από λίγο άγγιξε την πίστη και τώρα, μπροστά στο λίθο, διστάζει πάλι και φωνάζει στο Χριστό πως ο αδερφός της ήδη όζει. Μάλλον κράζει απελπισμένη την ύστατη στιγμή προσδοκώντας και εκζητώντας το απίστευτο για αυτή, μάλλον εκλιπαρώντας για το έλεος του Θεού απέναντι στη δυσπιστία της.
Ο Κύριος όμως δε σταματάει πια. Ούτε μπροστά στην αμαρτία ούτε στην απιστία ούτε στη δυσωδία των φθαρτών φυσικών νόμων. Θέλει όσο τίποτε άλλο να μας σώσει, να μας αναστήσει, να μας λευτερώσει, να μας δώσει πίσω το αρχαίο κάλλος, μια αιώνια ευτυχία, μια έξοδο από όλα μας τα δεσμωτήρια. Δι’ ό και φωνή μεγάλη εκραύγασε: «Λάζαρε, δεύρο έξω».

Γ΄ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ - ΣΤΑΥΡΟΠΡΟΣΚΥΝΗΣΕΩΣ

Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται <<Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης>>. Μετά από τη μεγάλη Δοξολογία στον όρθρο, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα, οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας γίνεται προσκύνηση του Σταυρού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια του πόνου, αλλά της νίκης και της χαράς.
Βρισκόμαστε στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο φανερή. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή τη κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μεχρι αυτό το σημείο, αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα γίνεται πιο έντονη.
Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση του εαυτού μας, είναι η εμπειρία - περιορισμένη βέβαια - που αποκομίζουμε από την εντολή του Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής: <<όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του ας σηκώσει το σταυρό του, και έτσι ας με ακολουθεί>> (Μαρκ.8,34).
Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν' ακολουθήσουμε το Χριστό αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά και δύναμη στους άλλους. Αυτό μας εξηγεί το συναξάρι της Κυριακής:
Στη διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών, κατά κάποιο τρόπο, και μείς σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε από τα πάθη, έχουμε την πίκρα της ακηδίας και της πτώσης, γι' αυτό υψώνεται ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, για αναψυχή και υποστήριξή μας. Μας θυμίζει τα πάθη του Κυρίου και μας παρηγορεί.. Είμαστε σαν τους οδοιπόρους σε δύσκολο και μακρινό δρόμο που, κατάκοποι, κάθονται για λίγο να αναπαυθούν. Με το ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πίκρα που νοιώθουμε από τη νηστεία, μας ενισχύει στη πορεία μας στην έρημο έως ότου φθάσουμε στην πνευματική Ιερουσαλήμ με την ανάστασή Του.. Επειδή ο Σταυρός λέγεται Ξύλο Ζωής και είναι εκείνο το ξύλο που φυτεύθηκε στον Παράδεισο, γι' αυτό και οι θείοι Πατέρες τοποθέτησαν τούτο στο μέσο της Σαρακοστής, για να μας θυμίζει του Αδάμ την ευδαιμονία και την πτώση του από αυτή, να μας θυμίζει ακόμα ότι με τη συμμετοχή μας στο παρόν Ξύλο δεν πεθαίνουμε πια αλλά ζωογονούμαστε>>.

Πηγή : www.monipetraki .gr